Page is de ideale uitvalsbasis voor verschillende interessante bezoekjes. Eerst rijden we naar de Upper Antelope Canyon, net buiten Page. Navajo-indianen verdienen nen schonen dollar aan de uitbating van deze canyon: naast de entree ook nog es het transport per pickup tot aan de kloof. Maar het geboden spektakel mag er wel wezen: door het invallende zonlicht baden de wanden van de canyon in alle schakeringen van wit tot rood.
Nu en dan vallen er ook fijne zandstraaltjes naar beneden, waarbij het zand voor de rest van de dag blijft kleven in de met zonnecrème ingesmeerde zones.
Langs de US 89 rijden we zuidwaarts richting de Navajo brug over de Colorado. De oude brug, anno 1929, is ondertussen een voetgangersbrug voor toeristen, ernaast ligt een recentere versie, waar het zwaardere verkeer overheen raast. Het water van de Colorado ziet er hier heel groen uit, zonder veel stroming. Makkelijk te verklaren door de Glen Canyon dam, even verder stroomopwaarts.
De Horshoe Bend is nog zo’n fantastisch uitkijkpunt over de Colorado. Een zwaar onweer verplicht ons om bij een eerste poging terug te keren naar de auto, maar daarna is het al snel weer droog en kunnen we naar de Horseshoe Bend wandelen, een prachtige meander van de Colorado.
Na een fastfood tussenstop in Page, doen we nog een sightseeing rond het Lake Powell, een kunstmatig meer dat tot in Utah reikt. De bouw van Glen Canyon Dam op de Colorado liet verschillende zijcanyons van de Colorado onder water lopen. Hierrond is nu een immens recreatiepark aangelegd, dat vooral bij watersporters in trek is. De grote mobilhomes kunnen tot aan de waterrand. Neem daar nog de motorboten en jetski’s bij, en het wordt snel duidelijk dat het strand van Lake Powell de tegenpool is van dat van Saint George Island in Florida: niet al te proper, en redelijk lawaaierig.
‘s Avonds nog stevige cowboy-kost gegeten in Ken’s Old West. Doordat we de afgelopen dagen al heel wat kilometers/miles reden, besloten we om een nacht langer in Page te blijven, om dan de dag nadien direct naar Utah te trekken. Spijtig voor de Navajo’s en de Hopi’s, maar we willen meer dan enkel maar kilometers malen.
Onder een stralende zon van Williams naar de Grand Canyon. Eerst rijden we door de prairie, in het park van de Grand Canyon zelf is het wat bosrijker, waarbij je je afvraagt of we niet verkeerd reden. Maar plots zie je door de bomen het fenomeen opduiken. Het is een overweldigende indruk. Met shuttle-bussen trekken we van het ene uitkijkpunt naar het volgende. Aan de South Kaibab Trailhead besluiten we om een half uurtje af te dalen in de kloof.
In totaal duurt het 4 uur vooraleer je helemaal beneden bent aan de oevers van de Colorado-rivier. Maar dan is het aangeraden om langs de rivier te kamperen. Dezelfde dag afdalen en daarna terug stijgen wordt overal ten stelligste afgeraden wegens veel te vermoeiend. Dat advies wordt geïllustreerd met het wijlen levende bewijs van een studente geneeskunde en marathonloopster, die in 2004 omkwam door uitputting.
Er zijn er die het lot nog op een andere manier tarten. Een Russische jonge deerne poseert als een volleerd fotomodel op de rand van een rots, met verder niks meer dan een immens diepe afgrond. Plots struikelt ze efkes, maar gelukkig loopt alles goed af. Een ander zit ijzig kalm te mediteren op een smalle platte rots, die hij enkel met een reuzensprong kon bereiken. Spijtig dat we dat maneuver niet live meemaakten.
Via de Desert View Drive rijden we richting Cameron. Het is al donker als we in Page aankomen. We raken nog net op tijd bij de Italiaan van “Strombolli’s”, waar aan een ander tafeltje zelfs Westvlaams te horen valt.
Na een geïmproviseerd ontbijt en enkele koffies de koffers gepakt in het Motel6 van Lake Havasu City. Eerst de person greeter aan de ingang van de Wal-Mart nog een goeie dag gezegd, de nodige inkopen gedaan en de auto volgetankt. Daarna on the road again richting Route 66. Op die historische route is het vandaag de dag heel rustig rijden, in tegenstelling tot in de jaren ’50, toen iedereen die van het oosten van de US naar het westen emigreerde langs deze weg passeerde. Oatman is een ingeslapen mijnwerkersstadje langs de Route 66, dat vandaag de dag af en toe wakkergeschud wordt door pistolero’s die voor toeristen hun nummertje opvoeren. De ezels, afstammelingen uit het mijnverleden, zagen we enkel buiten het dorp.
Hackberry is een afspanning langs de Route 66, vol nostalgie naar de tijden van de trek naar het westen. Oude autowrakken, benzinepompen, prularia met Marilyn Monroe en James Dean, reclameborden die met schurende scharniertjes in de wind hangen,…
Na de picnic in Hackberry gaat het verder langs de Route 66. In Seligman stoppen we bij een bar annex souvenirwinkeltje waar we aan de klap geraken met de uitbater. Een interessant babbelke, over de regering, de Mexicanen, het toeristisch seizoen,… Als er een volgende buslading toeristen zijn winkeltje binnenstroomt is het tijd om op te krassen.
Nadat de Route 66 en het integrale oeuvre van Admiral Freebee achter ons ligt zijn we snel in Williams. Aanvankelijk rijden we nog richting Grand Canyon, om er de zonsondergang mee te beleven, maar het begint af en toe te regenen, en in de richting van de Grand Canyon ziet het er nog slechter uit. We keren al snel op onze stappen terug, en komen daardoor op een schappelijk uur aan in het Super8-motel van Williams. De dag wordt waardig afgesloten met enkele fajita’s bij de Mexicaan.
‘s Morgens enkele inkopen gedaan: om in de woestijn te trekken moet je op één en ander voorzien zijn, en dan komt het niet op een bidonneke water meer of minder. Van Palm Springs vertrokken we richting Joshua Tree National Park. In het visitor center kopen we onze ingangspas waarmee we in alle nationale parken toegang krijgen. Het park zelf is een opeenvolging van heel dorre landschappen. Toch merken we in de verte dat er regen in de lucht hangt, en wat later krijgen we er enkele op ons dak. We stappen vlug uit om van die onverwachte verfrissing te genieten, maar het zijn slechts warme dikke druppels, niet te vergelijken met Belgische dratsj.
Na Joshua Tree gaan we nog langs bij Wal Mart (klein broertje van de Colruyt) en proberen we de eerste tankbeurt uit, en van daar gaat het richting Arizona. Rond 20u komen we aan in Lake Havasu City.
Hanna haar grillen zijn dan toch binnen de perken gebleven, zodat de vlucht van Tallahassee naar Charlotte doorgaat. Zowel voor deze vlucht als voor die naar Los Angeles kregen we allebei plaatsen aan de nooduitgang, met wel heel veel beenruimte. Vooral de vlucht naar L.A. wordt benut om wat achterstallige slaap in te halen.
In L.A. hebben we heel snel onze bagage, en staan we ook redelijk snel bij het autoverhuurbedrijf. Maar dan begint het plots te sputteren. Eerst krijgen we een Ford Fusion mee, maar als we de site willen verlaten blijkt dat die eigenlijk in onderhoud moet. Bij de volgende auto waarmee ze komen opdraven kunnen onze valiezen onmogelijk in de koffer, en pas bij de 3de auto en na veel over- en weergeloop met paperassen kunnen we vertrekken.
We zijn vlot voorbij L.A. geraakt, en rond 17u kwamen we aan in Palm Springs, waar het nog broeierig heet was. De komende weken touren we in een Chevrolet Impala.
‘s Avonds tacos en buritos bij de Mexicaan van Las Casuelas Terraza in Palm Springs. De Gold Rum piña colada was evenmin te versmaden.
Een rustige dag, redelijk laat opgestaan, en ‘s voormiddags nog wat voorbereidingen getroffen voor de vluchten van morgen. Hanna kan nog roet in het eten gooien: de orkaan zou rond zaterdagmorgen de kust van North- en South-Carolina bereiken, en aangezien Charlotte daar niet ver in de buurt ligt is het nog even afwachten of de geplande vlucht van Tallahassee naar Charlotte wel kan doorgaan.
‘s Middags bezoeken we met Jolie de Mission San Luis in Tallahassee. Bij deze Spaanse nederzetting leefden de Spaanse kolonisatoren en de oorspronkelijke Apalachee-indianen nogal broederlijk naast elkaar. Men heeft er de Spaanse en Apalachee gebouwen gereconstrueerd, en alles wordt er heel levendig uitgebeeld en uitgelegd.
Daarna schaffen we ons een GPS aan, kwestie van de volgende weken niet teveel verloren te rijden. Van daar gaat het naar het dokterskabinet van Les, echtgenoot van Jolie. Na een wandelingetje in het stadspark van Tallahassee bezoeken we nog enkele vreemde heuvels. Deze ontstonden eigenlijk uit het openbaar stort van de Apalachee-indianen. Rond die heuvels is nu ook een mooi park aangelegd met veel waterpartijen en vooral veel bijtend ongedierte. Steven kroont zichzelf er direct tot de “King of Dirt”.
‘s Avonds zijn we te gast bij Kalen en zijn Zwitserse vrouw Valerie. Later verschijnt ook nog een surprise guest op het toneel, waardoor de bzflag-community ruim vertegenwoordigd is. Het is al bijna middernacht als ik met Les en Jolie thuis arriveer. Steven besloot nog wat langer bij Kalen te blijven. Als ie uiteindelijk thuis komt is het al tijd om in te pakken en naar de luchthaven te vertrekken.
Alweer een stevig ontbijt, waarbij de ene Emhof na de andere opduikt, en een hele organisatie zich in beweging zet om een dagje aan zee voor te bereiden. Na een blitzbezoek aan een lokale kruidenier is het 2 uur rijden naar St George Island, een staatspark aan de kust.
Het is een prachtig strand, met geweldige golven. De kunst bestaat erin om mits een goeie timing via “body surfing” zover mogelijk mee te glijden met de golven. Op een bepaald moment kijkt Torren plots heel serieus in de verte: zowaar enkele dolfijnen! Ondertussen staat Jolie vanop het strand voortdurend kopjes te tellen, om bij 8 telkens een zucht van verlichting te slaan.
‘s Namiddags wordt het echt wel te heet om er nog langer te toeven, en op de terugreis wordt er nogal wat afgemaft in het busje. ‘s Avonds een barbecue met hamburgers en hotdogs, en daarna enkele spelletjes “Nerds” met de hele familie. Een redelijk hectisch kaartspel, waarbij verschillende duo’s het tegen elkaar opnemen in iets wat op patience lijkt. Het spel wordt slechts 1 keer onderbroken om es te gluren naar het tailleurke dat Cindy McCain aanheeft op de conventie van hare vent. In het heetst van de strijd is het daarenboven nog opletten geblazen op de krachttermen die daarmee gepaard gaan, want dat ligt hier nogal gevoelig.
Na het ontbijt vertrokken naar Wakkula Springs. Verschillende waterbronnen maken van dit staatspark een heel mooi stukje natuur. Vanuit de boot groeten we heel wat vogels, slangen, schildpadden, zeekoeien en alligators. Doordat Gustav nog maar net passeerde is het water donkerder dan gewoonlijk, maar langs de oevers valt er heel wat te bewonderen. Na veel getalm is er slechts één koele gast bereid om eens in het frisse water te duiken.
‘s Middags het eerste fastfoodbezoek (Taco Bell), en daarna bezoeken we de 2 capitol gebouwen. Tallahassee is de hoofdstad van Florida, en huisvest daardoor de senaat en het huis van afgevaardigden van deze staat. Eerst bezoeken we het nieuwe capitol, waar 2 dochters van Jolie werken. Nuttige relaties, die ons tot binnenin de senaat brengen. Alles in dit gebouw baadt zo’n beetje in de sfeer van 24, het lijkt wel alsof we Jack Bauer zijn die op audiëntie mag bij president Logan, maar dan in short en op Teva’s.
Daarna springen we nog even binnen in het oude capitol-gebouw, waar het door de Latijns-Amerikaanse invloeden gezelliger toeven is dan in de nieuwe capitol. Het oude capitol fungeert nu als een museum. Vanop de 22ste verdieping van het nieuwe capitol-gebouw hebben we een mooi uitzicht op zuidwest-Florida, met in de verte nog enkele laatste stuiptrekkingen van Gustav.
‘s Avonds uit eten in een restaurant waar zuidamerikaanse gaucho’s à volonté lekker vlees uit de pampa’s serveren. Nadien nog ijscrème, brownies en andere cookies ten huize Jolie.
Sightseeing in de luchthavens van Brussel, Frankfurt, Charlotte en Tallahassee, en tussendoor in de lucht hangen. Bij de douanecontrole in Charlotte wordt onze smoel al direct gedigitaliseerd via een webcam, en moeten we 2 vingerafdrukken achterlaten.
Jolie, onze gastvrouw voor de komende 4 dagen, pikt ons op in Tallahassee. Bij haar thuis eten we nog enkele sandwiches, nadien nog wat chips met enkele typisch amerikaanse dipsauskes.
Nadat we al bijna 24 uren wakker zijn zoeken we onze trailer op waar we de komende dagen overnachten. Tallahassee is omringd door moerassen en kent een vochtig warm klimaat. Een eerste ongwenste bezoeker van onze trailer (naam beginnend met k, eindigend op akkerlak) wordt al heel snel de deur gewezen.
De tickets liggen klaar, nu nog aftellen.
Onder “Route” vind je onze leidraad.
