Onder een stralende zon van Williams naar de Grand Canyon. Eerst rijden we door de prairie, in het park van de Grand Canyon zelf is het wat bosrijker, waarbij je je afvraagt of we niet verkeerd reden. Maar plots zie je door de bomen het fenomeen opduiken. Het is een overweldigende indruk. Met shuttle-bussen trekken we van het ene uitkijkpunt naar het volgende. Aan de South Kaibab Trailhead besluiten we om een half uurtje af te dalen in de kloof.
In totaal duurt het 4 uur vooraleer je helemaal beneden bent aan de oevers van de Colorado-rivier. Maar dan is het aangeraden om langs de rivier te kamperen. Dezelfde dag afdalen en daarna terug stijgen wordt overal ten stelligste afgeraden wegens veel te vermoeiend. Dat advies wordt geïllustreerd met het wijlen levende bewijs van een studente geneeskunde en marathonloopster, die in 2004 omkwam door uitputting.
Er zijn er die het lot nog op een andere manier tarten. Een Russische jonge deerne poseert als een volleerd fotomodel op de rand van een rots, met verder niks meer dan een immens diepe afgrond. Plots struikelt ze efkes, maar gelukkig loopt alles goed af. Een ander zit ijzig kalm te mediteren op een smalle platte rots, die hij enkel met een reuzensprong kon bereiken. Spijtig dat we dat maneuver niet live meemaakten.
Via de Desert View Drive rijden we richting Cameron. Het is al donker als we in Page aankomen. We raken nog net op tijd bij de Italiaan van “Strombolli’s”, waar aan een ander tafeltje zelfs Westvlaams te horen valt.
Leave a Reply